گامی در راه "شورای ملی صلح"به دنبال فراخوان "شيرين عبادی" برنده ايرانی جايزه صلح نوبل برای تشكيل "شورای ملی صلح"، كميته موقتی كه به اين منظور از سوی "كانون مدافعان حقوق بشر" تشكيل شده است، رايزنی‌های خود با گروه‌های اجتماعی را آغاز كرد و در اولين قدم، گروهی از فعالان دانشجويی در يك هم‌انديشی با اعضای اين كميته موقت شركت كردند تا به بررسی نحوه شكل‌دهی و گسترش يك جنبش اجتماعی برای صلح بپردازند.در اين نشست كه اعضای شورای مرکزی و نيز اعضای شورای تهران دفتر تحکيم وحدت (نمايندگان و دبيران انجمن های اسلامی دانشگاه‌های تهران) شركت داشتند، اعضای "کميته موقت صلح" برنامه‌های خود را به عنوان جنبش اجتماعی صلح دوستان ايران برای مقابله با خطرهای تهديدکننده صلح در ايران را تشريح كردند و از فعالان دانشجويی خواستند تا در خصوص ضرورت طرح اين بحث و راهكارهای گسترش شعار "جنگ نه، صلح و حقوق بشر آری" گفت‌وگو كنند و نظرات خود درباره چگونگی طرح اين ايده و گسترش آن در سطح دانشگاه‌ها را بيان كنند.
به گزارش روابط عمومی کانون مدافعان حقوق بشر، در ابتدای اين نشست چند تن از اعضای کميته موقت صلح ديدگاه های خود را در خصوص اين ايده و اينکه چرا دانشجويان به عنوان اولين گروه از گروه های اجتماعی دعوت شده‌اند، مطرح کردند. به اعتقاد آنان طرح مسأله صلح از سوی نيروهای دموکراسی‌خواه می تواند به جلوگيری از جنگ و يا کاهش هزينه های آن کمک کند.
وجود يک گرايش تندرو در داخل حاکميت که حيات خود را در بحران می‌بيند، موضوع ديگری بود که در اين نشست مطرح شد: "حکومت هايی که زيست در بحران می کنند، اين زيست می تواند به جنگ منجر شود. زيست در بحران باعث حذف می شود، حالت فوق العاده مطرح می شود و همه مشکلات را می توان به گردن بحران انداخت. زيست در بحران پروژه سازندگی را عقب
می اندازد. زيست در بحران باعث شده است تا جناح های تند رو در حاکميت جناح های معتدل تر را حذف کنند. دانشجويان همچنين از دغدغه‌هايی همچون "بی‌اطلاعی مردم - حتی در سطح نخبگان - از خطر جنگ" و "برخوردهای احتمالی با صلح خواهان" سخن گفتند و همچنين سؤالاتی از اين قبيل را درباره جنبش صلح مطرح كردند:
به گزارش روابط عمومی کانون مدافعان حقوق بشر، در ابتدای اين نشست چند تن از اعضای کميته موقت صلح ديدگاه های خود را در خصوص اين ايده و اينکه چرا دانشجويان به عنوان اولين گروه از گروه های اجتماعی دعوت شده‌اند، مطرح کردند. به اعتقاد آنان طرح مسأله صلح از سوی نيروهای دموکراسی‌خواه می تواند به جلوگيری از جنگ و يا کاهش هزينه های آن کمک کند.
وجود يک گرايش تندرو در داخل حاکميت که حيات خود را در بحران می‌بيند، موضوع ديگری بود که در اين نشست مطرح شد: "حکومت هايی که زيست در بحران می کنند، اين زيست می تواند به جنگ منجر شود. زيست در بحران باعث حذف می شود، حالت فوق العاده مطرح می شود و همه مشکلات را می توان به گردن بحران انداخت. زيست در بحران پروژه سازندگی را عقب
می اندازد. زيست در بحران باعث شده است تا جناح های تند رو در حاکميت جناح های معتدل تر را حذف کنند. دانشجويان همچنين از دغدغه‌هايی همچون "بی‌اطلاعی مردم - حتی در سطح نخبگان - از خطر جنگ" و "برخوردهای احتمالی با صلح خواهان" سخن گفتند و همچنين سؤالاتی از اين قبيل را درباره جنبش صلح مطرح كردند:
